فردا رو نه من هیچ کس نمیدونه

حالمو کلا اول به خدا بعذ به خودم گره زدم

همکار جدیدم شرایطش واقعا سخته

دوتا دحتر ومادری که خودش به نوعی مخارج خونه رو تامین میکنه

خواهرشم دانشجوی تاریخ بینوله سال بعد درسش تموم میشه

من واقعا دلم نمباد بگم که کار نکن

وواقعا برام سخته من از بدو ورودشون پذیرفتم حقوقم کم بشه

اما باز کمتر واقعا کم لطفی به خودمه 

جالبیش اینحاست امروز دکتر میگفت تو میتونی بی کار بمونی

کاملا میشد فهمید حس کرده بودن نمیخوام دیگه کار کنم

خیلی دوست داشتم بگم بیکاری افسردگی میاره

کلا کج خلقیم میاره

اما خب هر آدمی باید جوری حقوق بایدبگیره که درآمدش عادلانه باشه

قطعا کسی که تو راسه باید جوری شرایط رو ایجاد کنه

کسی که به کارش علاقمند با کم بودن حقوقش دده نشه

و خودش تصمیم نگیره با اینکه از بیکاری بیزاره به خاطر ی نفر دیگه

که اون شرایط خاصه خودش رو از گردونه خارج کنه

من رسالتم انسان بوده

با اینکه با بیکار بودن سخت میتونم کنار بیام

اما امشب پیام دادم وگفتم خانوم تنها کار کنن

خدای همه ی ما بزرگه

وشاید من جای دیگه و بهتر جذب شم

از کجا معلوم